Welcome to Thailand!

Daar gingen we dan! 2 februari, een dag waar ik lang naar uit had gekeken, maar ook best tegen opzag. Het is toch niet niks, zo'n halfjaartje weg. Ik zag heel erg op tegen het afscheid, vooral met Kev natuurlijk. Eenmaal voor de douane moesten we toch echt doei zeggen. Het viel allemaal super erg mee, had me er weer eens veel te druk om gemaakt , verrassend.

De vlucht ging allemaal heel voorspoedig. We vlogen van Dusseldorf naar Dubai en van Dubai naar Phuket. In Dubai moesten we wel 6 uur wachten, wat gelukkig niet zo lang is. Dubai airport is een beleving op zich. In de terminal allemaal palmbomen, goud , glitter en god mag weten wat. Echt heel erg over de top! Wel allemaal nep, maar leuk om een keer gezien te hebben.
Zoey en ik zaten daar best wel als 2 dooie, want we waren moe van het vliegen en hadden eigenlijk een nacht overgeslagen. Daarom dachten wij dat het een goed idee was om ergens een kopje koffie te gaan drinken even lekker rustig te gaan zitten. Er kwam een aan de tafel naast ons man zitten, die zich vervolgens ging scheren (ja scheren!!!). De haren lagen op tafel, op zijn schoot en op de grond echt zo intens ranzig. Wij zaten echt te walgen haha, maar gelukkig moesten we naar de gate om door te vliegen naar Phuket!

Toen we aankwamen op het vliegveld hier in Phuket, werden we opgehaald door iemand van het hotel. Maar we hadden natuurlijk geen idee naar wie we moesten zoeken. Het mannetje dat ons kwam ophalen was zo klein dat we over hem heen hadden gekeken,haha. De eerste twee nachten mochten we in het hotel slapen, echt super gaaf! Het resort is echt een paradijs.
De eerste dagen in Phuket hebben we veel mensen van het hotel gesproken om kennis te maken, rondleidingen gehad en een oriëntatie. Verder natuurlijk de omgeving verkend en ons een beetje gesetteld in het huisje. We slapen in een huisje naast het hotel, echt mega chil dat werk zo dichtbij is. Het is aan de kleine kant, maar prima te doen met z'n drietjes.

Een ander ding waar we aan moesten geloven was het scooter rijden, iets wat ik ook wel spannend vond. Want ja hé, ben al niet zo'n held in het verkeer en dan ook nog links rijden.
Maaaar, ook dat viel heel erg mee. Het went snel om links te rijden, maar er zijn hier echt totaal geen regels. Je moet heel goed opletten, kijken en vooral gewoon gaan. Voorrang geven doen ze niet aan, haha. Het wegdek is soms nog vervelender dan het verkeer zelf. Er zitten veel gaten en hobbels in de weg, wat het rijden ook niet echt makkelijker maakt:-).

De eerste werkdag... pfoeee dat was ook wel een opgave. Totaal geen idee wat ik moest verwachten, maar ik wist wel dat het een compleet andere wereld zou zijn. Nou, dat heb ik geweten. Ik begreep niemand en niemand begreep mij. Ik werk in de housekeeping. Mensen vragen aan me, housekeeping???!!! en dan zeg ik altijd , yes housekeeping. For 5 months?!! Yes for 5 months.

Het werk houdt eigenlijk in dat ik kamers moet controleren die gepoetst zijn en op kantoor dingen moet regelen. Als er bijvoorbeeld een lekkage is, of een ander defect dan moet ik zorgen dat er engineers komen, en de planning maken voor de dag etc. Ook de voorraden tellen en rekeningen van gasten bijwerken (met minibar enz.)
Iedere maand ga ik naar een andere subafdeling van de housekeeping. De eerste maand de kamers zelf, maar in maart ga ik naar butlerservice bijvoorbeeld. Ook nog naar de bloemist van het hotel, uniform department en laundry department. Ik merk het allemaal wel, veel afwisseling dus!

Er waren op deze afdeling nooit echt interns geweest, sommige wisten niet eens wat het was. Dat maakte de start al lastig. Ik wist dat de taal een probleem ging worden, maar als je er dan echt voor het eerst tussen staat is het echt heel heftig.

Ze beginnen de dag met het zingen van een soort lied. Ik wist echt niet wat ik moest doen toen iedereen begon te zingen. Ik bleef maar zo stil mogelijk zitten en probeerde niemand te storen met het ritueel haha. Bleek later dat ze de missie,visie en kernwaarden van het hotel zingen in het Thai en engels. Hahahaha.... dat is hier een vorm van teambuilding, maar dat zou je in Nederland echt Noooooit zien. De eerste dag duurde het zingen bijna 20 minuten (!!!!). Ze hadden veel mededelingen die ze voorlazen van het bord, maar ik het echt totaal geen idee wat ik moest. Nu, na twee weken ben ik er een beetje aan gewend geraakt en neurie ik af en toe een beetje mee. Ik voel me dan heel opgelaten en heb echt het idee dat ik iets heel raars doe, maar het wordt heel erg gewaardeerd. Ze vinden het mega leuk als ik mee doe, dus ja he moet maar weer dan.

Het is een uitdaging om met Thaise mensen te werken. Thaise vrouwen zijn heel jaloers op westerse mensen in het algemeen. Ze willen hier heel graag blank zijn, raar want in Europa wil iedereen juist een lekker kleurtje. Mijn collega's zijn heel jaloers op mijn uiterlijk, wat ik totaal niet kan begrijpen maar goed haha. Ze willen blonde haren, blauwe ogen en blanke huid. Sommige doen echt alles om blanker te worden. Er worden in de supermarkt allemaal spullen verkocht om je huid te bleken hahaha te bleken!!!
Maar goed, de eerste paar dagen was het contact heel lastig. Ik zat daar best wel mee, want wil het natuurlijk ook gezellig hebben. Ik bleef aardig doen tegen iedereen al waren sommige mensen echt niet aardig tegen mij, vanwege de jaloezie. Ik leer hun Engels en zij leren mij een beetje Thai ( met nadruk op een beetje haha). Dit zorgt voor een soort connectie,waardoor je met elkaar gaat praten. Nu, na twee weken werken heb ik normaal contact met bijna iedereen van de afdeling en kan ik een soort van gesprekken voeren. Wel met handen en voeten haha! Dat is wel fijn, dat mensen de moeite doen om contact te maken, al kunnen ze geen Engels. Ze laten heel erg zien dat ze het wel willen, maar het lukt gewoon niet omdat ze nooit Engelse les gehad hebben.
Nu kan ik gelukkig in de pauzes met collega's zitten en niet in m'n eentje, zoals het begin. Ze hebben hier een personeelskantine, maar als ik binnen kom lopen word ik echt aangestaard. Het eten is ook zoooo pittig dat de tranen ervan in je ogen springen. Dus ik schep altijd maar een beetje op, maar ik kom bijna niet door mn bord heen omdat ik het niet weg kan krijgen. Ze gebruiken hier ook alleen een vork en een lepel... zo raar. Echt een opgave om je eten dan normaal te eten.

Genoeg voor vandaag, ik ga naar het strand:)