oh my thai

Afgelopen week moesten wij het land verlaten om ons visum te verlengen. We zijn naar Pennang gereden met de bus, dat duurde welgeteld 10 hele uren. Was echt genieten. De trip begon al heerlijk met een uurtje vertraging, wat op zich niet zo erg is, maar we waren helaas al bij het busstation toen we erachter kwamen. Nouja, busstation zo kan je het niet echt noemen. We zaten naast de snelweg op een bankje. Er kwamen meerdere mensen naar ons toe om te vragen of we een taxi nodig hadden. Dus wij heel ongemakkelijk noo we are waiting for the bus! En toen werden we echt aangekeken van hier? Hier aan het wachten? Okee succes ermee! Haha gelukkig kwam de bus wel echt na een uur. Nouja, bus het was een busje voor 9 personen. En wat voor personen!! We hadden de mazzel dat we deze plezierige rit mochten spenderen met ex mariniers en foute zakenmannen.
GENIETEN:-).

We zijn er ook wel achter gekomen dat het hele begrip visum maar om 1 ding gaat, en dat is geld. Het is puur een afspraak tussen Maleisië en Thailand om geld te verdienen. Je wordt eigenlijk gewoon opgelicht waar je naast staat, ze accepteren bijvoorbeeld je paspoort niet als je er geen contant geld instopt bij de douane. Dan kan je een perfecte visum aanvraag hebben gedaan, maar als je geen 'fooi' geeft, krijg je de laatste stempel niet. Heel flauw!
Dit klinkt allemaal wel negatief maaar we hebben het ook wel heel leuk gehad! Het eiland Pennang is best wel mooi, en de hoofdstad Georgetown heeft echt hele mooie bezienswaardigheden! Supergave streetart bekeken, door een Indian district gewandeld en verschillende tempels en moskeeën gespot. Dit is een eiland wat je best snel overslaat als je op vakantie gaat naar Maleisië, dus best wel een unieke plek bezocht! Heel tof!

Op stage zelf is het momenteel echt een complete chaos. Er is iedere dag te weinig personeel, maar niet 1 of 2 man, maar met gemak 8-10 man tekort. Dit maakt werken echt heel moeilijk, maar ook uitdagend. Ik maak alleen wel onwijs veel overuren en moet iedere week een dag vrij cancelen, dus dat komt neer op minstens 60 uur in de week keihard bikkelen:). Moet zeggen dat het er wel een beetje inhakt, ben echt helemaal geslooooopt!
Me baas heeft me beloofd dat ik al me overuren en dagen mag opnemen aan het einde van m'n stage, dus dan ben ik waarschijnlijk 1-2 weken eerder klaar! Dat is wel echt een fijn vooruitzicht. Ik denk dat ik dan in het noorden van Thailand ga bekijken, beetje de steden en jungles bezoeken:) Wel spannend dat ik dat alleen ga doen, maar eerst maar even afwachten hoe alles loopt en hoeveel ik uiteindelijk eerder klaar ben.

Een absoluut voordeel aan zo hard en veel werken is dat het 'banden' met collega's enorm vooruit gaat. Een voorbeeldje: Hier spreken mensen elkaar aan met Khun+ voornaam. Dit is vergelijkbaar met wanneer wij meneer/mevrouw+achternaam gebruiken. Een andere vorm van elkaar begroeten is pee+voornaam. Dit betekent dat je heel goed bevriend bent, of iemand als een zus ziet.

Nu is het leuke dat collega's switchen van Khun Fleur naar Pee Fleur. Het klinkt echt stom maar ik vind het heel ontroerend. Sommige zeiden heel voorzichtig pee, om te kijken hoe ik erop zou reageren. Toen ze zagen dat ik het geen probleem vond waren ze helemaal blij.

De nogal onverwachte opmerkingen blijven wel raar. Dingen als ' you no make up, but still looklike barbie' of ' u so curvy so beautiful'. Dan sta ik toch iedere keer een beetje ongemakkelijk van ja, hoe moet ik hierop reageren. Laatst een mooie ' flower flower, you many hot water'. Ik snapte totaal niet waar ze het over hadden, bleek achteraf te gaan over zweet haha. Ze kennen dat het woord sweat niet, maar probeerden toch een omschrijving te maken.

Ik merk ook dat ik diepe diepe respect heb voor collega's. Ze werken zo ongelooflijk veel voor relatief weinig , maar zijn nog steeds heel gelukkig. Een mevrouw zei laatst, ' i love my job, dont want to do anything else i love Indigo Pearl '. Dit zou je in Nederland niet zo snel horen!

Van die kleine dingen kunnen mn hele dag goedmaken. Door hier te werken in een cultuur waar alles anders is en alles heel veel moeite kost, denk ik dat het wel een opluchting is om weer in Nederland op de werkvloer te staan. Dan kan je normaal met elkaar communiceren, je hebt hetzelfde geloof, overtuigingen en achtergrond. Hier is echt alles COMPLEET anders.

De ramadam komt eraan en laat ik nu heel veel moslim collegas hebben! Dat wordt een maandje eenzaam pauze houden. Bijna iedereen doet eraan mee, dus ben benieuwd hoe het dan gaat. Het werk lijkt mij fysiek te zwaar om niet te eten,maar ja ben benieuwd!

Vanaf half mei gaat de bezetting in het hotel heel erg naar beneden. Dan is er meer rust, althans als ik mn baas moet geloven.
Zij is zo'n topwijf trouwens. Echt een onbeschrijflijk harde werker en een goed mens. Ze heeft een paar jaar geleden kanker gehad, maar was toen bezig met een hotel opening. Tijdens haar chemo's is ze doorgegaan met werken en uiteindelijk heeft ze het hotel geopend.

Van de week was mijn lerares uit Nederland op bezoek en tijdens een gesprek met haar zei ze: Fleur is very good, hard working and passionate. If you sent a next intern, they must be like Fleur.

Dat is toch wel het grootste compliment wat je kan krijgen, en waarmee we dit blog afsluiten:)