Living my life being a trouble magnet

Op stage sta ik helaas al bekend als 'trouble magnet'. Dit natuurlijk als gevolg van mijn scooter ongelukje in de 2e week. Helaas heb ik deze reputatie weer waar mogen maken, en wel met een nachtje ziekenhuis. Hoe is het zo ver gekomen? Geen idee.. Echt een hele nare voedselvergiftiging.

De afgelopen weken waren chaos op werk. Ik moest heel veel vrije dagen inleveren en weken van 60 uur maken, vaak maar met weinig pauze. Op de afdeling waar ik werk was tekort van ongeveer 8-10 man iedere dag. Dit is niet ff een mannetje te weinig, maar echt een flink tekort. Dat zorgde ervoor dat iedereen die er wel was echt 1000x zo hard moest werken, ik dus ook. Op zich vind ik dat helemaal niet zo erg. Het is leuk om verantwoordelijkheden te krijgen en veel te doen, maar ik ben mezelf echt voorbij gelopen de afgelopen weken. Wat ook niet hielp, is dat hier nu een hittegolf is. Het is bijna iedere dag boven de 40 graden. Echt absurd om 10 uur lang in te werken.
Na bijna een maand in deze omstandigheden te hebben gewerkt werd ik ziek. Ik dacht oh voedselvergiftiging gaat wel weer over, maar nee het werd iedere dag erger. Ik kon water niet meer binnen houden. Toen was het maar tijd voor een bezoekje aan de dokter. Ik dacht, oh ik krijg antibiotica ofzo en kan weer naar huis. Maar nee, in het ziekenhuis bleek dat ik compleet uitgedroogd was. Er werd een scan gemaakt van mijn buik, en ze zagen dat er veel te weinig vocht in m'n lever en darmen zat. Dit in combinatie met een infectie door voedsel, zorgde voor alle pijn.
Er was maar 1 optie, dat was een nachtje in het ziekenhuis blijven voor het infuus. Ik had vocht nodig en de enige manier waarop ik dat niet er meteen uit zou gooien was een infuus.
Om het allemaal nog wat leuker te maken was de dag daarna me verjaardag.

Dus, ik ben wakker geworden op m'n 20ste verjaardag in een ziekenhuis in Thailand. Uniek wel, maar echt te kut. Dat het al gebeurd was vreselijk, maar de timing had eigenlijk niet nog slechter gekund.
Maargoed, I'm stilll standing. Het infuus heeft echt geholpen en voelde me er beter door.
Na een paar dagen rust in bed kon ik weer aan het werk, maar merk wel dat mijn conditie echt flink achteruit is gegaan. Moet echt na iedere trap even op adem komen.
Het gaat gelukkig per dag beter.
Iedereen op het werk is extra lief voor me nu, echt cute. Ik word echt gevoerd met eten en drinken.
Ik schaam me eigenlijk wel heel erg dat dit de tweede keer is dat ik er om medische redenen even uit lag. Gelukkig zien ze dat hier niet zo, maar voor mezelf vind ik het wel naar.
Ik wil het liefste gewoon normaal werken en verder niet te veel rare dingen.
Maarja, heb mijn reputatie als trouble magnet hoog te houden natuurlijk;)

Verder komt vooral nu het besef dat er nog maar 6 7 werkweken zijn. Ik probeer van ieder moment te genieten. Alle rare dingen hier op het werk. Laatst had ik dropjes gegeven aan alle collega's. Die reacties waren echt onbetaalbaar. Sommige vonden het zo vies dat ze het meteen uitspuugde, andere wilden gelijk meer pakken omdat ze het zo lekker vonden.

Ze hebben sinds kort hier fietsen aangeschaft. De afstand tussen het hoofdgebouw en de achterste blokken met kamers is best groot, te groot als je met allemaal spullen moet sjouwen. Dus kwamen ze op het idee om met de fiets te gaan. Toen de fietsen arriveerden was er echter 1 probleem, niemand kon fietsen. Toen hebben ze mij gevraagd of ik het ze wilden leren. Nou dat was echt GEWELDIG.
Sommige hadden het nog nooit gedaan. Ze zijn nu hard aan het oefenen en het is iedere dag bij de ochtendbrieving strijd om wie er op de fiets mag. Ook wil iedereen een foto met de fiets, of een foto dat ze op de fiets zitten. Echt te bizar voor worden, maar hier kennen ze het helemaal niet.

Gisteren arriveerden er verjaardagskaarten vanuit Nederland, echt lief! 1 kaart was een zingende kaart. Ook dat zorgde voor leuke reacties. Ze kennen dat hier helemaal niet ! Echt gezichten vol verbazing toen de kaart open ging. Er zat een liedje van one direction in, dat kende ze dan weer wel. Sommige meiden begonnen helemaal te gillen en ik dacht echt wtf gebeurd hier. Toen begonnen ze helemaal te piepen van enthousiasme en fotos van one direction te laten zien op hun mobiel. Vooral van Harry Styles (ofzo?) waren ze groot fan. Ze hadden foto's van hem bewerkt met hartjes erom heen en dat zijn dan mensen van in de 20. Te grappig bij ons is de generatie veel jonger die dat leuk vindt.

Komende weken is mijn afdelingshoofd afwezig, ze is terug naar de Filipijnen, waar ze vandaan komt.
Dat maakt mij vanaf morgen de enige niet Thai op de afdeling. Dat wordt nog wel even slikken, want er is niemand om op terug te vallen. Voor ze wegging heeft me baas wat dingetjes laten zien wat ik van haar over moet nemen als ze er niet is. Sommige emails worden doorgestuurd naar mijn email adres, best raar en eng. Ook weer leuk om nieuwe dingen te doen,maar zij is afdelingshoofd en ik intern. Best raar dat ik dan dingen van haar over moet nemen, terwijl ze ook assistants heeft.
Ben wel bang dat ik veel niet weet of gewoon niet kan doen, maar we gaan maar proberen er het beste van te maken.

Nog 7 weken knallen, en tijd voor vakantieeee:)